Λευτεριά στους οπαδούς
Το πρώτο πράγμα που μας είπαν, στη σχολή δημοσιογραφίας που έβγαλα, με έπαινο κιόλας (ουάου ε;) ήταν να ξεχάσουμε την νοοτροπία του οπαδού και να αρχίσουμε –επιτέλους- να σκεφτόμαστε σαν δημοσιογράφοι.
Προσωπικά τα δοκίμασα όλα, χορτοφαγία, εθελοντισμό, αιθέρια έλαια, παραδοσιακοί χοροί, σεξ με ζώα, κομματικές νεολαίες, μπρέικ ντανς....Τίποτα, Τα ίδια άλυτα προβλήματα ξανά και ξανά, ο ίδιος φαύλος κύκλος με αρχή και τέλος την αποτυχία μου να μετατραπώ σε «δημοσιογράφο».
Είμαι οπαδός, τελεία και καύλα.
Για να λέμε τα σύκα σύκα και τον Τουμέρ, Μετίν, ο οργανωμένος οπαδός είναι ένας «προλετάριος» του αθλητισμού και τίποτα άλλο.
Όπως ο προλετάριος έχει την υποκειμενική διάθεση για εξέγερση ενάντια στο κράτος (δηλαδή εναντία στην εξουσία) έτσι και ο οπαδός, ενάντια στα υποκατάστατα της εξουσίας του κράτους όπως η αστυνομία, οι ομοσπονδίες, οι διαιτησία και οι επιχειρήσεις που μεταχειρίζονται αυτόν και την τρέλα του σαν καταναλωτικά αγαθά.
Μένοντας στην πολιτική ορολογία, αυτός που θέλει να παρακολουθήσει απλά τον αγώνα χωρίς να νοιάζεται αν η ομάδα του αδικείται και χωρίς να προσπαθεί να «φοβίσει» με τις φωνές του τους αντιπάλους θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί, μη πολιτικοποιημένος ή δεξιός ή ρεφορμιστής, δηλαδή με δυο λόγια, φλώρος του κερατά.
Όσο για την ηθικότητα των οπαδών, είναι και αυτό θέμα οπτικής γωνίας.
Εάν δώσουμε στη λέξη ηθικότητα την έννοια του σταθερού σεβασμού ορισμένων κοινωνικών συμβατικοτήτων και της διαρκούς καταστολής των εγωιστικών παρορμήσεων τότε γίνεται φανερό ότι οι «χούλιγκανς» δεν ρέπουν προς την ηθικότητα, επειδή είναι από τη φύση τους, παρορμητικοί και ευμετάβλητοι.
Αλλά αν σε αυτό τον όρο βάλουμε και τη στιγμιαία εμφάνιση ορισμένων ιδιοτήτων όπως η αυταπάρνηση, η αφοσίωση, η ανιδιοτέλεια, η αυτοθυσία και η ανάγκη της δικαιοσύνης τότε μπορούμε να πούμε πως οι οπαδοί είναι ικανοί για την ανώτατη μορφή ηθικότητας.
Αν ένας όχλος σαν αυτόν των οργανωμένων μπορεί να διαπράξει φόνους, πυρπολήσεις και κάθε είδους έγκλημα, μπορεί το ίδιο άνετα να κάνει πράξεις αυτοθυσίας και ανιδιοτέλειας και μάλιστα πολύ ανώτερες από εκείνες που μπορεί να αποτελέσει το μεμονωμένο άτομο.
Τώρα θα μου πεις, «Και πως θα περιορίσουμε τη βία;
Η βία στα γήπεδα που έχει αναδειχθεί ως το νούμερο ένα πρόβλημα της χώρας, κατά την έγκριτη δημοσιογραφική μου άποψη, ξεχωρίζει ως η μόνη υγειής αντίδραση σε αυτό το ξεπεσμένο τσίρκο βαζελόγαυρης αλλάξοκωλιάς. Είναι γελοία υπόθεση η κάθαρση -και καλά του ποδοσφαίρου- Είναι σαν να έχεις έναν ετοιμοθάνατο, βαριά άρρωστο από καθολικό καρκίνο και εσύ να πασχίζεις να του φτιάξεις τα νύχια! Το παραμύθι είναι γνωστό! Με πρόσχημα την επάρατη βία θα θεριέψει η καταστολή. Και η Ελληνική αστυνομία θα αναλάβει να καθαρίσει τις κερκίδες από τους «αλήτες» για να μπορεί άνετα η Φιλιππινέζα της κυρίας Βαρδινογιάννη να φέρει τις φίλες της στο γήπεδο να απολαύσουν έναν καλούτσικο παίχτη πριν τον πουλήσει το αφεντικό της.
Με τούτα και με κείνα έχουμε και επέμβαση της εξουσίας που απαγορεύει με βαριά πρόστιμα τα περίφημα συνθήματα των γηπέδων, Το «Τουμέρ αλήτη γ…. τους το σπίτι» επί παραδείγματι, δεν περνάει.
Ο πολιτικός ορθολογισμός επιβάλει κόσμιες συμπεριφορές!
Να ημπορούν επιτέλους και οι αρσακειάδες, οι καλόγριες, οι ενορίτες πιστοί να απολαύσουν χωρίς ντροπή χέρι χέρι με τα σώματα ασφαλείας τις θεάρεστες επιχειρηματικές ακροβασίες του εκάστοτε προέδρου. «Τίνος είναι βρε Νατάσσα τα παιδιά» και άλλα τέτοια βωμολοχικά και απαράδεκτα που δεν συνάδουν με το ήθος των ορφανοτροφείων, δεν έχουν θέση στα ελληνικά ποδοσφαιρικά παλάτια που εκτός των άλλων παίζεται και απίστευτη μπάλα.
Άδεια γήπεδα και γεμάτες φυλακές. Ένα παιχνίδι στυγνό, βαρετό, στημένο και χωρίς το λαϊκό χιούμορ των γηπεδικών συνθημάτων. Και τώρα μπορείτε να πα’ να…κοιμηθείτε!
Γόητρο: Το άγιο δισκοπότηρο των οργανωμένων οπαδών
Ότι κυριάρχησε στον κόσμο, οι ιδέες, οι άνθρωποι, επιβλήθηκε κυρίως με την ακατανίκητη δύναμη που εκφράζει η λέξη γόητρο. Το γόητρο μπορεί να συνεπάγεται ορισμένα συναισθήματα όπως ο θαυμασμός και ο φόβος, που πολλές φορές είναι και η βάση του, μπορεί όμως πολύ καλά να υπάρχει και χωρίς αυτά. Πεθαμένα όντα τα οποία συνεπώς δεν φοβόμαστε σαν τον Μητσιμπόνα, τον Καλαμάρα, τον Έντγκαρ Άλλαν Πόε και τον Φρέντυ Μέρκιουρι έχουν ένα σημαντικό γόητρο.
Από την άλλη ορισμένα πλάσματα της φαντασίας που δεν τα θαυμάζουμε όπως οι βρικόλακες, τα φαντάσματα φαίνονται να περιβάλλονται από μεγάλο γόητρο.
Πολύ λένε πως ο φόβος είναι το μέσο για να φτάσεις στην εξουσία αλλά κατά την γνώμη μου είναι λάθος. Η εξουσία κερδίζεται με τον σεβασμό. Ένα σκυλί μπορεί να σε φοβάται αλλά μόλις γυρίσεις την πλάτη σου θα σε δαγκώσει.
Το γόητρο είναι το πιο ισχυρό κίνητρο κάθε κυριαρχίας. Οι θεοί, οι βασιλιάδες, ακόμη και οι γυναίκες δεν θα βασίλευαν ποτέ χωρίς αυτό.
Έτσι και οι ομάδες των οργανωμένων οπαδών μάχονται για ένα γόητρο που δεν έχει σχέση με το γόητρο της ομάδας που υποστηρίζουν. Πολλές φορές μάλιστα δίνουν αυτοί γόητρο στην ομάδα.
Ομάδες όπως η Γουέστ Χαμ, η Μίλγουολ, η Ντιναμό Ζάγκρεμπ, η Βίσλα Κρακοβίας και η Αθλέτικ Μπιλμπάο η ΑΕΛΑΡΑ δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τους τρελαμένους «τρομοκράτες» οπαδούς τους.
Οι ηγέτες:
Ο μεγάλος Γιάννης Παπαϊωάννου ή Καλαμάρας
Οι ηγέτες είναι άτομα που απολαμβάνουν την πίστη των υπολοίπων. Ένας ηγέτης είναι, θα μπορούσαμε να πούμε ένας frontman, ένα πρόσωπο που αντικατοπτρίζει την ιδέα όλων των υπολοίπων. Από όλες τις δυνάμεις που διαθέτει η ανθρωπότητα η πίστη ήταν πάντα μία από τις σημαντικότερες και πολύ δικαιολογημένα το ευαγγέλιο της αποδίδει την δύναμη να μετακινεί βουνά. Όταν προικίζουμε έναν άνθρωπο με μια πίστη, είναι σαν να δεκαπλασιάζουμε τις δυνάμεις του.
Για να γίνει κάποιος ηγέτης μιας ομάδας χούλιγκαν δεν χρειάζεται να έχει τελειώσει κάποιο πανεπιστήμιο. Χρειάζεται πίστη στην ιδέα του, που τις περισσότερες φορές είναι η ομάδα του. Μεγάλα γεγονότα της ιστορίας πραγματοποιήθηκαν από απαίδευτους ανθρώπους που διέθεταν μόνο την πίστη τους. Οι θρησκείες που κυβέρνησαν τον κόσμο και οι απέραντες αυτοκρατορίες που απλώνονται από το ένα ημισφαίριο στο άλλο, δεν δημιουργήθηκαν από εγγράμματους και φιλόσοφους ούτε, κυρίως, από σκεπτικιστές.
Τρία ερωτήματα ζητούν απάντηση.
Προς τον αγνό οπαδό…
Α) Με το χέρι στην καρδιά, πόσες φορές ευχαριστήθηκες φωνάζοντας ένα βωμολοχικό σύνθημα που δεν συνάδει με τον πολιτικό ορθολογισμό;
Β) Κατά τη γνώμη σου, τι είναι πιο επικίνδυνο για το δημόσιο βίο: α) οι βίαιοι οπαδοί ή β) τα ανίκανα σώματα ασφαλείας που αντί να τους περιορίσουν τους εκνευρίζουν περισσότερο;
Γ) Πόσες φορές ένιωσες πως αν χτυπούσες τον διαιτητή, θα είχες αποδώσει δικαιοσύνη;
«Ομόλογα, Siemens, DVD μπείτε εσείς στην φυλακή δεν σας φταιν’ οι οπαδοί»
«Φωτιά στα οπαδικά κελιά».
«Να ξαναγυρίσουν οι καντάδες στις γειτονιές! Έξω η Κίνα από το Χονγκ Κονγκ, λευτεριά στον Κινγκ Κονγκ, και να μπούνε επιτέλους γεννητικά όργανα στις κούκλες των παιδιών και στους ήρωες κινουμένων σχεδίων της αντίδρασης…»
Με αυτά τα συνθήματα έκλεισε το άρθρο του ο εναλλακτικός δημοσιογράφος, δίπλωσε τα χαρτιά του, μπήκε στο βαρέλι δίπλα από την εξέδρα που ήταν γεμάτο βενζίνα αμόλυβδη, και αυτοπυρπολήθηκε.
(αφιερωμένο με αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους τους Λαρισαίους οργανωμένους οπαδούς)
Μαρία Μαγδαληνή
